در محضر بزرگمردی

✍️ زمانی برای سکوت

همگرایی در نیازها و خواسته ها یکی از اساسی ترین مبانی استحکام روابط انسانی و اجتماعی ست.

فرصتی برای مصاحبت با دکتر معینی پیش می آید. از ایشان می خواهم که از منظر خودشان تفاوت پسران نسل دیروز را با نسل حاضر بیان کنند.
دکتر معینی با کمی مکث که از عادات او در پاسخ به سؤال است می گوید: آموختن در دوران کودکی چندان خودآگاه نیست، متأسفانه امروزه فرزندان در جریان مشکلات و مسایل زندگی خانوادگی و والدین خود نیستند و این امر به ویژه در مورد پسران نگران کننده است. آن ها درک مشخصی از مسئولیت خانواده و زندگی مشترک ندارند.

در نسل گذشته پسر بزرگ تر در ارتباط با برادر و خواهر خود حامی بود و نوعی از خودگذشتگی ذاتی داشت که ناخودآگاه از پدر آموخته بود. او معتقد است همدلی را در جریان زندگی آموخته است. بازی ها، در کوچه و خیابان و بازار همگی نوعی آموزشگاه برای کسب مهارت اجتماعی بودند. تحمل گرما و سرما در بازی های کودکانه، خریدهای سرکوچه و حتی پیاده رفتن به مدرسه شاید از چند کوچه و چند خیابان بالا و پایین تر و گذر از خیابان های نیمه آسفالت در افزایش توان جسمی و طاقت آن ها مؤثر بود.
️ امروزه والدین به اشتباه محبت را حذف شرایط به ظاهر نامطلوب برای فرزندان می دانند در حالی که این گونه نیست؛ و این امر تأثیری جبران ناپذیر بر جسم، روح و خلقیات آن ها می گذارد و او را فردی کم توان و بی تاب در تحمل و حل مشکلات و رسیدن به اهدافش بارمی آورد و منجر به افسردگی و انواع آسیب های اجتماعی می شود.
علی معینی در زندگی شخصی اش سعی می کند خواسته های فرزندش را تعدیل کند اما در زمان برآوردن خواسته و نیاز نازنین دخترش که این روزها موفقیت های قرآنی اش را مزمزه می کند، سخاوتمندانه پدری می کند.
ایشان معتقدند این روزها محبت گریبان گیر فرزندان مان شده!! و آن ها را به آموختن صِرف محدود کرده ایم، فرصت تجربه، آزمون و خطا و درک عملی و لمس زندگی واقعی در برخورد با اجتماع را از آن ها گرفته ایم. او فرصت آشنایی با افراد محله، منطقه و شهر را ندارد پس دیگر نمی تواند از تجربه دیگران بدون تجربه کردن درس گرفته و زندگی خود را از ابتدا بر پایه ی قدرتمند علم و تجربه برنامه ریزی و به پیش برد.
این روزها دیگر پسران بازوی عملی و فکری پدر نیستند، در راه مدرسه به او نمی گویند مراقب خواهرت باش؛ و همین امر باعث می شود بطور ملموس طعم زندگی واقعی را نچشد. عدم مسئولیت پذیری، کاهش تاب آوری، نداشتن مهارت های ارتباطی، عدم شناخت فرصت ها و آسیب ها در جامعه و ... پایه های زندگی خانوادگی امروز و زندگی مشترک فردایش را سست می کند.
در این شیوه ی تربیتی فرزندان ما با هر جنسیتی که باشند درک درستی از تأثیر و طعم گذشتن از خواسته و گاهی نیازهای خود در ارتباط متقابل با والدین، دوستان، همکاران و در آینده همسر خود را پیدا نمی کند.. .
در روزهای کوتاهی که در آمایش فرزندان رشاد گذشت، پیوند عمیقی بین گفته ها، اعتقادات تربیتی و معلمی آقای علی معینی برقرار بود. و اکنون در روزگار سردرگرمی آموزشی، پیش دبستانی و دبستان رشاد تلاش می کند با انتخاب تیم علمی – آموزشی خوب فرزندانی بپروراند که در سایه ی حفظ ارزش ها نسلی پویا و دانش آموخته در روزگاری نو باشند.

⏸ در پایان این هم کلامی مرور این امر که همگرایی در نیازها و خواسته ها یکی از اساسی ترین مبانی استحکام روابط انسانی و اجتماعی ست و در افزایش محبت و بهبود روابط تأثیری مستقیم دارد، خالی از لطف نیست.


با سپاس از جناب آقای دکتر معینی

پی نوشت : دکتر معینی از معلمین فوق العاده ی دبستان رشاد در مشهد هستند.عمر ارزشمندشان دراز باد. ما هم از حضورشان فیض می بریم.

در ایستگاه های تابستانی دکتر معینی بخش رسانه را عهده دار هستند و فروتنانه از آموخته های شان برای پسرها می گویند.
در محضر بزرگمردی